Ode aan Schiedam, mijn Stad Schiedam, stad van wind en water.
Waar mijn jeugd aan grachten lag.
De molens reiken, hoog en prater.
Getuigen van elke nieuwe dag.

Ik denk aan jou, Schiedam zo trouw.
En hoe de tijd daar langzaam gleed.
's Avonds, in bed, door het raam de blauw.
Een klank die mij verrassen deed.

Dan klonk het door de stille straat.
Een diep geluid, van ver gekomen.\ De leeuwen brulden, onverlaat.
Van 't circus, rechtstreeks in mijn dromen.

Maar ook de lange haven lonkte zo.
Waar braakliggende panden stil stonden.\ Daar, tussen stenen, hoog en laag, zo vroeg.
Werden kleine avonturen gevonden.

Met vrienden, heimelijk, vol plezier.
Verkenden we elke duistere hoek.
Een wereld ongezien, dichtbij hier.
Ons eigen ondeugend sprookjesboek.\ Dat was jij, Schiedam, mijn thuis.

Een plek van verhalen en van zijn.\ Met jenevergeur en stadse ruis.

En die brullende leeuw, zo puur en rein.