Ode aan het sleeën op de Rotterdamsedijk (jaren ’80)

Daar lag ze dan —
de Rotterdamsedijk, bedekt onder een wit deken,
een koninklijke glijbaan van sneeuw en jeugd.
De auto's minder, de stemmen luid —
en onze sleeën, houten raketten met metalen glijders,
klaar voor een vlucht vol gelach en gebutste knieën.

Handschoenen doorweekt, wangen vuurrood,
maar niemand die naar binnen wilde.
Want dáár, op die dijk,
werden winterherinneringen geboren
die nooit smelten, hoe oud je ook wordt.

Bovenaan stond je met knikkende knieën
en onderaan met een brede grijns.
Opnieuw en opnieuw —
rennen, glijden, gillen, vallen,
en altijd weer omhoog.

O, dijk van toen,
jij was ons winters paradijs,
waar Schiedam even Lapland leek
en een simpele slee
het mooiste vervoermiddel op aarde.

Lang leve de Rotterdamsedijk,
lang leve de winters van vroeger,
en lang leve het kind
dat in ons blijft sleeën —
in herinnering,
in verhalen,
en in de eerste sneeuwvlok die ooit weer valt.